Jeszcze tydzień. Jeszcze niecałe dwa i można odjechać.
Zaczynam to odczuwać tego poranka. Bać się, ale i cieszyć. Dwa tygodnie we dwoje, w odcięciu od świata. Wśród nieznanego zapachu klonów i daglezji, wśród barw jesieni. Śnią mi się już kardynały i błękitne sójki, śpiew ptaków którego nie umiem rozpoznać.
Wracam wspomnieniami do każdej naszej ucieczki w las. Wędrówek w mgłach, wyginecionego mchu. Tam możemy być bliżej, dosadnie, choć pomędzy nami to wszystko. Wszystko do czego należymy. Zapach dojrzałej jesiennej grzybni która tworzy najstarsze opowieści i których potrafimy słuchać. Tam odzyskujemy to, co nieraz gubi się na ci dzień. Tam koję niepewności, bo ja, zawsze to ja myślę za dużo, czuję za dużo i mimo ostatecznej pewności muszę znajdować ją w tobie. Jestem jak balonik wypełniony nadmiarem helu. Póki masz zawiązany mój sznureczek na nadgarstku, nie odlecę. Read More »
kompleksdziury
noir
thisguy